Ginkgo biloba

Gemeenschappelijke naam:	Haarmosboom (levend fossiel).
Botanische naam:	Ginkgo biloba
Familie:	Ginkgoaceae behoren tot de Ginkgophytes-klasse. Deze klasse vormde de schakel tussen varens en angiospermen (bloeiende planten).
Bron:	Ginkgo biloba is de oudste levende boom ter wereld, een soort waarvan het bestaan meer dan 250 miljoen jaar teruggaat. Om deze reden noemde Charles Darwin Ginkgo een levend fossiel (1859). Ginkgobomen kwamen veel voor verlengd in Azië, Europa en Amerika, maar verdween ongeveer 7 miljoen jaar geleden uit Amerika, en ongeveer 3 miljoen jaar geleden uit Europa.
Beschrijving:	Bladverliezende naaldboom. Een Ginkgo biloba-boom kan 30 of 40 m hoog worden en een breedte van 8 meter bereiken. De stam kan een diameter van ongeveer 3 tot 4 meter hebben. Het is recht zuilvormig en weinig vertakt. Jonge bomen hebben meestal een centrale stam, piramidaal van vorm, met kant, oplopend, asymmetrisch afleiding. De bast is bruin en ruw. Dat scheuren ruwe groeven met de leeftijd. De bladeren van deze boom zijn interessant en uniek ten opzichte van elke andere boom. Ze zijn waaiervormig, leerachtig en glad. Ze zijn vaak diep gegroefd in het midden van het blad en produceren twee verschillende lobben, vandaar de naam Ginkgo biloba (tweelobbig). De bladeren hebben een dichotoom open nervenpatroon; de nerven vertakken zich paarsgewijs vanaf de bladbasis en zijn niet met elkaar verbonden. Ze zijn heldergroen in de zomer en worden goudkleurig voordat ze in de herfst vallen.

Ginkgo

Toepassingen:	Ginkgo-noten worden door de Japanners al lang als een heerlijk gerecht beschouwd en worden, afhankelijk van de tijd, op verschillende manieren gekookt en geserveerd. Ginnan is het Japanse woord voor die zaden. Het eerstgenoemde medicinale gebruik van Ginkgo biloba komt voor in China. Het ginkgoblad wordt voor het eerst genoemd in Lan Mao's Dian Nan Ben Cao, gepubliceerd in 1436 tijdens de Ming-dynastie. Lan Mao wijst op extern gebruik om huid- en hoofdzweren, evenals sproeten, te behandelen. Het interne gebruik van de bladeren wordt voor het eerst opgemerkt in Liu Wen-Tai's Ben Cao Pin Hui Jing Yao, een keizerlijk opdrachtwerk uit 1505. Liu Wen Tai maakt melding van het gebruik van de bladeren bij de behandeling van diarree. Ginkgobladeren staan in de Chinese geneeskunde bekend als bai-guo-ye. Recente klinische rapporten in het moderne China suggereren dat de bladeren lager zijn serum cholesterol niveaus en hebben enige klinische waarde angina pectoris pectoris.
allergenen:	Ginkgolzuur.
Allergie:	allergisch kontakt dermatitis Het is vooral gemeld in de vruchten en noten van vrouwelijke bomen. In Japan is voedselvergiftiging opgetreden bij het eten van te veel noten: Het lijkt te worden veroorzaakt door MPN (4-O-methylpyridoxine), dat anti-vitamine B6-activiteit heeft.
Kruisreacties:	Het reageert kruisreagerend met Anarcardaceae-soorten, waaronder Poison Ivy, Mango, Rhus Tree, enz.
Andere informatie:	De vruchten worden vaak in grote hoeveelheden geproduceerd en worden in oktober een zachte, papperige puinhoop, waarmee de grond wordt bedekt stinkend fruit. Ze geven dan een zeer misselijkmakende geur af, zoals een soort ranzige boter, door de aanwezigheid van boterzuur. Verder, zoals ze zijn stroperigkan de aanwezigheid van een groot aantal eieren op de weg of trottoir de oorzaak zijn van ongelukken. Tenslotte bevat deze pulp voor bepaalde mensen irriterende en allergische stoffen; het beheer begint huid jeukende laesies. In feite bevelen stadstuinarchitecten alleen de mannelijke boom aan.
Lapje Testen:	1 op 10 fruitpulp in aceton.